رفتی و خیلی ساده یادت رفت

یکی بود که با چشمات زندگی می‌کرد

گفته بودم بعدِ تو هر روز پاییزه

هر روزم پائیزه، یه پاییزه تاریک و سرد

با رفتنت، یه بغضِ قدیمی و تلخ

دوباره راهِ تنگِ این گلو رو که بست

باز یاد حرفِ قدیم‌ام افتادم، که

اگه هیچ‌کس نیست، خدا که هست

نیستی و من به جایِ تو، اینجا

با خودم حرف می‌زنم با کینه و درد

توهم زدم که اینجایی!

بگو کی منو اینجور توهمیم کرد؟!

با همین سن و سالِ کمم

شدم عینهو بغضِ یک پیرمرد

جوابِ این سوال رو با یک اسم بده

کی منو اینجوری پیرم کرد؟!

بی تو من یه حال و روزی دارم

مثلِ یه خونه شدم، رویِ خط زلزله

مثلِ یه گربه‌ی خیس، زیرِ شرشرِ بارون

مثلِ یک ته‌سیگارم، که زیرِ پا شد له

مثلِ وقتی که درخت عاشقِ برگ شد

یک روز باد اومد و برگ‌هاشو بُرد

حالِ صبحِ فردایِ اون بچه‌ای رو دارم

که تازه از دیشبش بود که باباش مُرد

حالِ اون بچه‌ای که دیشب رو

با لالاییِ مادرش، صبح کرد

حالا مادرش مُرده! بهونه می‌گیره

اینو چه جور میشه حالیش کرد؟!

حالِ اون باغبون پیری رو دارم که

توو برفِ زمستون به درختش رسید

ولی تا میوه‌های درختش رسید

یکی از راه رسید و میوه‌هاشو چید

حالِ اون زنِ جوونی رو دارم که

خیالش بود، تکیه کرده به مَرد

زنه توو وفاداری مَرد موندش، ولی

مَردِ نامردش، بهش خیانت کرد

مثلِ اون پسربچه‌ای که عاقبت یک روز

-مجبور شد- اولین نخِ سیگارش رو کشید

حالِ اون دخترِ عاشقِ ساده‌ای که یکی

واسه بارِ اول –با عشق!- دامنش رو درید

مثلِ اون چای‌ام که نخوردی، چون سرد بود

به خدا گرم بود، چون نخوردی شد سرد

تو از همون چشم‌هایی ترسیدی…

که هر شب به یادِ چشم‌هات، گریه می‌کرد

حواسم به تو بود، که خاکی نشی

زمینم زدی… ببین پشتم رو، خاکیه

زمین خورده رو خاک می‌زنی نارفیق؟

همین که خدا زمینم زده، کافیه

زمینت شدم، که ریشه کنی، آسمون تر بشی

خاک آسمونی شد و به ریشه‌ها دل بست

ریشه‌‌ی نامرد ولی تا یکم جون گرفت

گرفت و زد و گلدونش رو شکست

میخواستی بری؟ برو، به سلامت، ولی

دیگه چاقو چرا دسته‌اش رو می‌بُره؟!

تو به غریبه می‌گفتی که غصه نخور

یکی دیگه اینجا غصه‌ات رو می‌خوره

من که بخشیدمت ولی هر کی زد

عاقبت یه روز چوبش رو می‌خوره

دلی که شکستی، بخشیدتت

ولی تکه‌هاش دستت رو می‌بُره