بوی باران،بوی سبزه، بوی خاک

شاخه های شسته ، باران خورده پاک

آسمان آبی و ابر سپید ،

برگ های سبز بید،

عطر نرگس ،رقص باد،

نغمه ی شوق پرستو ها ی شاد ،

خلوت گرم کبوتر های مست ...

نرم نرمک میرسد اینک بهار،

خوش به حال روزگار!

 

خوش به حال چشمه ها و دشت ها ،

خوش به حال دانه ها و سبزه ها ،

خوش به حال غنچه های نیمه باز ،

خوش به حال دختر میخک - که میخندد به ناز-

خوش به حال جام لبریز از شراب ،

خوش به حال آفتاب.

 

ای دل من گرچه - در این روزگار-

جامه ی رنگین نمی پوشی به کام ،

باده ی رنگین نمی نوشی ز جام،

نقل و سبزه در میان سفره نیست،

جامت - از آن می که میباید- تهی ست

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم!

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب ،

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار .

 

گر نکوبی شیشه ی غم را به سنگ

هفت رنگش میشود هفتاد رنگ!

 

فریدون مشیری

یکی را دوست می دارم …

یکی را دوست می دارم ولی افسوس

او هرگز نمی داند

نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاه من

که او را دوست می دارم

ولی افسوس

او هرگزنگاهم را نمی خواند

به برگ گل نوشتم من

که او را دوست می دارم

ولی افسوس

او برگ گل را به زلف کودکی آویخت تا اورا بخنداند

به مهتاب گفتم: ای مهتاب سر راهت به کوی او

سلام من رسان

بگو که او را دوست می دارم

ولی افسوس

یکی ابر سیه آمد زود روی ماه تابان را بپوشانید

صبا را دیدم و گفتم:صبا دستم به دامانت

بگو به دلدارم که او را دوست می دارم

ولی افسوس

ز ابر تیره برقی جست وقاصدک را میان راه بسوزانید

اکنون وامانده از هر جا باخود کنم نجوا

"یکی را دوست میدارم ولی افسوس او هرگز نمی "

همین شکسته، چه بالای استواری داشت
به باغِ پیکرِ خود، رنگ و برگ و باری داشت

اگر چه چون سبدی پیکرش شده خالی
به زیرِ برگ، گل و غنچه و اناری داشت

میانِ طُرّه ی او باغ های قمصر بود 
به گردشِ نگهش، رقصِ شعله باری داشت

اقاقیایِ تنش، تا ز باد می رقصید
به هرگذار، زخود رفته، بی قراری داشت

به باغِ رخوت پاییزی اش نگاه مکن 
که در جوانیِ خود مستیِ بهاری داشت

همین که چوب سواری کند به اندک جای 
به پشتِ زینِ زمان، شوکتِِ سواری داشت

همین که شاپرکی هم گریزد از دستش 
به ترکِ خویش ز هر بیشه ای شکاری داشت

چو قوی مست به جوباره های سبزه وگل 
به راهِ خود ز صفِ عاشقان قطاری داشت

اگر چه موی سرش گشته رشته های سفید 
به رنگِ ظلمت شب، رقص آبشاری داشت

ز دشت، تا زِ برِ کوه یک نفس می رفت 
چو یک گوزنِ جوان زور و اقتداری داشت

نه زیرِ سینه ز چنگِ غمش خراشی بود 
نه روی چهره زخیشِ زمان شیاری داشت

به جوی پاک و زلالی که بود آینه اش
چو ماهتاب، ز انوارِ خود نثاری داشت

چو می کشید ردای شکوفه را بر سر 
هزار عاشقِ خوش نغمه، هر کناری داشت

همین که جبر زمانش برد به قلّة موج
به دست پاروی باریکِ اختیاری داشت 

                                  رضا افضلی

گوش کن! از چاهِ شب فریاد را خواهی شنید

شِکوه های بیژن از بیداد را خواهی شنید

ای منیژه گر چو مَه بر چاهِ بیژن بنگری

ناله های رشتة پولاد را خواهی شنید

بر سرِ گلبرگ های ریخته، بر روی خاک

شیهه و سُمضربه های باد را خواهی شنید

گوش کن، از لانة لرزانِ گنجشکِ غریب

جیک جیکِ جوجة بی زاد را خواهی شنید

در سکوت شب اگر گوشِ ذِکاوت واکنی

پِچ پچِ نیلوفر و شمشاد را خواهی شنید

از دهانِ مادرِ باران که می پیچد به خویش

نعره های لحظة میلاد را خواهی شنید

ریشه ها هر لحظه زیر خاک، نقبی می زنند

گاهِ رویش خِش خِشِ ایجاد را خواهی شنید

گوش کن! ضربِ کُلنگِ آفتاب آید به گوش

بانگِ آوارِ شبِ شدّاد را خواهی شنید

گر چه شب جز بانگِ زاری را نمی بخشد به باغ

صبحِ فردا نغمه های شاد را خواهی شنید

عاقبت از شادیِ میلاد صبح آشتی

خنده های مرغکِ آزاد را خواهی شنید

ای که در اسفندِ تاریخی، بهاران دور نیست

بوی گل از بوتة خرداد را خواهی شنید.

                                             استاد  رضا افضلی

اگر به پهنة دریا رسیدنت باید

چو رود، جنبش و شور و تپیدنت باید

چو راهِ خویش گُزیدی، ز بُعدِ راه مترس

به شهرِ روشن فردا، رسیدنت باید

تو پاکدامن و اسبِ سیاوشت مرکب

ز قُبّه قُبّة آتش جهیدنت باید

اگرکه شیفتة شهرِ شادی و شوری

به دوش، سنگِ مشقّت کشیدنت باید

اگر خراب شود خانه ات هزاران بار

دوباره ساختن و آفریدنت باید

درون کورة عشق آبدیده خواهی شد

هنوز شعلة او را چشیدنت باید

                                    استاد  رضا افضلی